De liefde… (naar 1 Korinthe 13)
Al ware het, dat ik de taal
der mensen en der eng’len sprak,
Ik was een klinkende cimbaal
wanneer de liefde mij ontbrak.
Al wist ik elk geheimenis,
al sprak ik met profetenmond,
ik was van geen betekenis,
wanneer g’ in mij geen liefde vond.
Al was ook mijn geloof zo groot,
dat het een berg verdwijnen deed,
al gaf ik ook mijn laatste brood
aan wie gebrek en honger leed.
Al werd mijn lichaam ook verbrand,
maar ‘k schoot in liefde toch te kort,
het baatte niets – ik was als zand,
dat door de wind verstoven wordt.
De liefde zoekt zichzelve niet,
zij rekent nooit het kwade toe,
verbittering doet haar verdriet,
nooit wordt zij het vergeven moe.
Daarom vergaat zij nimmermeer,
al heeft de kennis afgedaan,
al zendt God geen profeten meer,
al zal de wereld ook vergaan.
Eens leefde ik nog als een kind,
verstond slechts wat een kind verstaat,
Maar wie hier niets dan raadsels vindt,
ziet eens God Zelf in het gelaat.
GELOOF – en HOOP – en LIEFDE zijn
de gaven waarmee God ons troost;
En nimmer zijn Gods gaven klein,
maar liefde is van deze ’t grootst.
-Nel Benschop-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten