Getuigen

Bron foto

Eerder heb ik weleens verteld dat ik gastouder ben. Ik vang dus kinderen op bij mij aan huis, ter- wijl hun ouders aan het werk zijn. Ik profileer mij als christelijke gastouder en sommige ouders kiezen daarom bewust om hun kinderen bij mij te brengen. An- dere ouders maakt het niet zo- veel uit en vinden het handig dat ik in de buurt woon, en brengen daarom hun kinderen bij mij. Dat is ook het geval bij de moeder van Bregje (6 jr) en Luuk (5 jr). 

Bregje en Luuk komen al een paar maanden praktisch iedere dag bij mij vóór en na schooltijd. Van huis uit zijn ze niet christelijk opgevoed en het gaat er hier nogal anders aan toe dan thuis. In het begin moesten ze daar best aan wennen, maar inmiddels vinden ze de structuur hier erg prettig. Rond half 7 's ochtends worden ze over het algemeen hier afgezet, dus ontbijten we gezellig met z'n drieën (of meer als er ook andere kinderen zijn). Voor het eten gaan de kinderen plassen en handen wassen en voor we beginnen, bidden we samen. Dit bidden is niet helemaal nieuw voor ze, want als ze overblijven op school gebeurt dit ook. "Heere, zegen deze spijze, amen." Weet je wel? 

In de afgelopen maanden hebben we het bij de maaltijden regelmatig gehad over gebed. Wat is bidden eigenlijk? Hoe gaat dat dan? Wat betekent 'spijze'? (want daar hadden ze geen flauw idee van) Waarover kun je bidden? En langzaamaan begon het bij Bregje en Luuk te dagen dat je eigenlijk overal over kunt bidden. Dus toen opa erg ziek was, hebben we voor hem gebeden. Toen hun poes overleed en ze erg verdrietig waren, hebben we daarvoor gebeden. We bidden meestal ook voor de dingen die we die dag gaan doen. En gisteren, toen het zo'n somber weer was 's ochtends, bad ik of God de zon wilde laten schijnen. In de loop van de ochtend werd de lucht steeds helderder en na een paar uur scheen de zon volop. Bij de middagmaaltijd praatten we er nog eens over na. Wat wonderlijk was opeens zo'n zonnetje in de lucht! Het was alsof dat zonnetje in hun hart bevestigde dat er Iemand is die luistert als je bidt. En ik hoop dat dat ze bij zal blijven.

Het maakt niet uit wie je bent of wat je doet. Je kunt een getuige zijn op de plek waar je bent. Voor mij houdt dat in dat ik deel met de kinderen over wie God is in mijn leven. Sommigen van hen, zoals Bregje en Luuk, zullen daar op een andere plaats waarschijnlijk nooit over horen. Dus ik zie het als taak voor mij om te zaaien in hun hart. Vanaf het begin heb ik het idee gehad dat de kinderen die bij mij komen, niet voor niets bij mij terecht zijn gekomen. Daarom heb ik het op me genomen om voor hen te bidden en me beschikbaar te stellen, zodat God me kan gebruiken voor Zijn doel.

Hoe kan God jou gebruiken op de plaats waar je nu bent?

In verband met privacy heb ik de namen van de kinderen veranderd.